Υπάρχει ενεργειακή διέξοδος;
"Το ρωσικό φυσικό αέριο θα επανέλθει στην Ευρώπη" δήλωσε πρόσφατα ο υπουργός ενέργειας, Σαάντ Σαρίντα Αλ-Καάμπι, σε ένα ενεργειακό φόρουμ στο Άμπου Ντάμπι. Και αυτό παρά τις τιτάνιες προσπάθειες απεξάρτησης της Ευρώπης.
Ο ίδιος υπουργός συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις με την Γερμανία που οδήγησαν, στο τέλος του περασμένου Νοεμβρίου, στην ιστορική συμφωνία μεταφοράς έως και δύο εκατομμυρίων τόνων υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) ετησίως από το Κατάρ στη Γερμανία, αρχής γενομένης από το 2026 και για 15 χρόνια.
Το Κατάρ προσπαθούσε "εδώ και χρόνια" να συνάψει ενεργειακές συμφωνίες με τη Γερμανία. Όμως, "εξαιτίας της πράσινης πίεσης, η Γερμανία τα τελευταία χρόνια δεν ήθελε υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG)" δήλωνε τότε ο υπουργός ενέργειας του εμιράτου, κάνοντας μάλιστα λόγο για "στροφή 180 μοιρών από την πλευρά της γερμανικής κυβέρνησης, μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία", πανηγυρίζοντας για την (πρόσκαιρη;) νίκη του εμιράτου απέναντι στους ευρωπαϊκούς κλιματικούς στόχους. Και όλα αυτά, ενώ οι Βρυξέλλες και η Ευρώπη ταρακουνιόνται ακόμα από το «QatarGate», όπου τα λόμπι των ορυκτών καυσίμων πιάστηκαν να δωροδοκούν στην «καρδιά» των ευρωπαϊκών αποφάσεων.
Έτσι όμως, όλες οι προσπάθειες αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης θα βρίσκουν συνεχώς ανυπέρβλητα εμπόδια, ακόμα και μπροστά στην απειλή κατάρρευσης των οικοσυστημάτων.
Πώς αλήθεια μπορεί κανείς να χαράξει πολιτικές αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης, όταν στην τελευταία διεθνή σύνοδο για το κλίμα στην Αίγυπτο, τον Νοέμβριο 2022, η παρουσία και η επιρροή εκπροσώπων της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων ήταν μεγαλύτερη από ποτέ (περισσότεροι από 600 λομπίστες ορυκτών καυσίμων); Πώς μπορεί να υπάρξει αλλαγή παραδείγματος, όταν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, από τους μεγαλύτερους παραγωγούς πετρελαίου & αερίου παγκοσμίως, φιλοξενούν την επόμενη Διάσκεψη για το Κλίμα, με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της εταιρίας πετρελαίου τους να ηγείται της Διάσκεψης;
Αναρωτιέται κανείς: Έχουν τελικά τη δύναμη τα κράτη και οι λαοί, η Ευρωπαϊκή Ένωση γενικότερα, να είναι κύριοι του μέλλοντος τους, των φυσικών τους πόρων και να αποφασίζουν τελικά πώς θα τους διαχειρίζονται με βιώσιμο τρόπο;
Το ερώτημα έχει και ευρύτερες υπαρξιακές διαστάσεις. Μιλώντας για την κλιματική αλλαγή και τη βιώσιμη ανάπτυξη, μιλάμε για τη συνύπαρξη της μέριμνας για την επιβίωση του πλανήτη με τη μέριμνα για το κοινωνικό περιβάλλον, την καταπολέμηση των ανισοτήτων και την αύξηση των ευκαιριών ζωής. Μιλάμε στην ουσία για την εμβάθυνση της Δημοκρατίας και για μια νέα «ηθική της ευθύνης».
Όσο και αν οι ιδέες αυτές φαίνονται να υποχωρούν στην εποχή μας, παραμένει εντούτοις κρίσιμος ο τρόπος που θα βρουν τα (νεανικά κυρίως) κινήματα της κοινωνίας να αντιδράσουν και να διαμορφώσουν τους όρους της δικής τους ζωής.
(Το Βήμα της Κυριακής, 29/1/2023)
Ο ίδιος υπουργός συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις με την Γερμανία που οδήγησαν, στο τέλος του περασμένου Νοεμβρίου, στην ιστορική συμφωνία μεταφοράς έως και δύο εκατομμυρίων τόνων υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) ετησίως από το Κατάρ στη Γερμανία, αρχής γενομένης από το 2026 και για 15 χρόνια.
Το Κατάρ προσπαθούσε "εδώ και χρόνια" να συνάψει ενεργειακές συμφωνίες με τη Γερμανία. Όμως, "εξαιτίας της πράσινης πίεσης, η Γερμανία τα τελευταία χρόνια δεν ήθελε υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG)" δήλωνε τότε ο υπουργός ενέργειας του εμιράτου, κάνοντας μάλιστα λόγο για "στροφή 180 μοιρών από την πλευρά της γερμανικής κυβέρνησης, μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία", πανηγυρίζοντας για την (πρόσκαιρη;) νίκη του εμιράτου απέναντι στους ευρωπαϊκούς κλιματικούς στόχους. Και όλα αυτά, ενώ οι Βρυξέλλες και η Ευρώπη ταρακουνιόνται ακόμα από το «QatarGate», όπου τα λόμπι των ορυκτών καυσίμων πιάστηκαν να δωροδοκούν στην «καρδιά» των ευρωπαϊκών αποφάσεων.
Έτσι όμως, όλες οι προσπάθειες αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης θα βρίσκουν συνεχώς ανυπέρβλητα εμπόδια, ακόμα και μπροστά στην απειλή κατάρρευσης των οικοσυστημάτων.
Πώς αλήθεια μπορεί κανείς να χαράξει πολιτικές αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης, όταν στην τελευταία διεθνή σύνοδο για το κλίμα στην Αίγυπτο, τον Νοέμβριο 2022, η παρουσία και η επιρροή εκπροσώπων της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων ήταν μεγαλύτερη από ποτέ (περισσότεροι από 600 λομπίστες ορυκτών καυσίμων); Πώς μπορεί να υπάρξει αλλαγή παραδείγματος, όταν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, από τους μεγαλύτερους παραγωγούς πετρελαίου & αερίου παγκοσμίως, φιλοξενούν την επόμενη Διάσκεψη για το Κλίμα, με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της εταιρίας πετρελαίου τους να ηγείται της Διάσκεψης;
Αναρωτιέται κανείς: Έχουν τελικά τη δύναμη τα κράτη και οι λαοί, η Ευρωπαϊκή Ένωση γενικότερα, να είναι κύριοι του μέλλοντος τους, των φυσικών τους πόρων και να αποφασίζουν τελικά πώς θα τους διαχειρίζονται με βιώσιμο τρόπο;
Το ερώτημα έχει και ευρύτερες υπαρξιακές διαστάσεις. Μιλώντας για την κλιματική αλλαγή και τη βιώσιμη ανάπτυξη, μιλάμε για τη συνύπαρξη της μέριμνας για την επιβίωση του πλανήτη με τη μέριμνα για το κοινωνικό περιβάλλον, την καταπολέμηση των ανισοτήτων και την αύξηση των ευκαιριών ζωής. Μιλάμε στην ουσία για την εμβάθυνση της Δημοκρατίας και για μια νέα «ηθική της ευθύνης».
Όσο και αν οι ιδέες αυτές φαίνονται να υποχωρούν στην εποχή μας, παραμένει εντούτοις κρίσιμος ο τρόπος που θα βρουν τα (νεανικά κυρίως) κινήματα της κοινωνίας να αντιδράσουν και να διαμορφώσουν τους όρους της δικής τους ζωής.
(Το Βήμα της Κυριακής, 29/1/2023)